1970 yıllarda köyde herkesin gariban, herkesin bir ekmeğe yağ sürüp 10 kişi yediği zamanlar. babam, dedem ve babamın amcası beldede kalaycılık yaparak iki aile geçindiriyormuş. kıt kanaat ve ancak karın doyuran bir iş için hergün saat sabahın beşinde 13 km yol yürüyorlarmış. (aynı yoldan arabayla giderken bitmek bilmemişti, varın gerisini siz düşünün).
neyse, amcam birgün parasını biriktirmiş, kendi oğlu olmadığı için babama cepleri olan kumaş bir pantolon almış. o zamanlarda köyde cepli pantolon köyün en zengininin oğlunda bile yokmuş. babam tabi hemen pantolonu giyip arkadaşlarının yanında almış soluğu, eller cepte atmış havasını. çocuklar babamın pantolonun cebine ellerini sokabilmek için bilumum oyuncak (oyuncaktan kasıt, çelik çomak, bilyeli araba filan bu arada) teklif etmişler. babam için değerli tabi pantolon hiçbirisine yüz vermemiş.
çocuklar salya sümük, anneeeğğğ babaaağğğ bizde o pantolondan istiyoruz nidalarıyla evlerinin yolunu tutmuşlar. akşam olmuş, evin tahta kapısı çalmış, köyün ahalisi evin önüne toplanmış,
- dursun abi çocuğa cepli pantolon almışsınız, bizimkilerde istiyor ayıp değilmi?
diye veryansın etmişler. dedem insanları ok dude, hallederiz mate diyerek evden uzaklaştırmış ama sonrasında evde kıyamet kopmuş tabi.
babannem en son çare olarak babamın pantolonunu kalın urganla dikmiş ve hadi sok şimdi ellerini cebinede görelim demiş.
babam o gün gece yarısı kalkıp, babanemin diktiği cepleri açmış ama bir dahada o pantolonu hiç giymemiş. evde kimse olmadığı zamanlarda gizli gizli giymiş.
böyle anımı olur amk demeyin, daha acımtırak halleride varmış ama arabeske bağlayıp kendimizi jiletlemenin alemi yok.
kıssadan hisse : cep güzel birşey.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder