22 Nisan 2012 Pazar

White

İçim ne kadar karanlık olursa olsun, aydınlatan biri var elbette. Zindanımın en karanlık yerlerinde, hiçbir zaman açılmayacak bir kapının ardında onun varlığını her zaman hissediyorum. Karanlığın sustuğu yerde onun beyazlığı kaplıyor her duvarı, eşiği. O kadar kuvvetli ki ışığı gözlerim onu göremiyor. Kapanmış gözlerimde tıpkı meleklerin olduğu gibi sadece siluetini görüyorum...

Ben en çıkmaz sokaklarımda onunla kaldım, her yalnız kaldığımda onunla konuştum, onunla uykuya daldım, onsuz bir sonsuzlukta yaşadım. Kimse bilmez varlığını hissederken uzak kalmanın ne demek olduğunu...

Benimde aşkla imtihanım böyleymiş...

Herşeyi kabullenen bir çocuk masumiyetinde tamamen teslim olarak uzaktan uzaktan, içim sızlayarak sevmeye devam ediyorum.


Hiç yorum yok:

Yorum Gönder